Dulu..
Awak selalu senyum tengok saya..Curi-curi tengok saya masa kat kelas..Seronok!!
Sekarang..
Awak nak senyum pun susah...apetah lagi nak pandang saya..Saya ada salah yea?
Dulu..
Awak selalu temankan saya study dekat library..sampai tertido temankan saya..
Sekarang..
Awak macam menjauhkan diri jek dari saya..saya panggil pun awak buat tak tau jek..
Dulu..
Awak rajin kejotkan saya solat Subuh..walaupun awak tak tido lagi sebab study..
Sekarang..
Tiada lagi kendengaran bunyi telefon saya waktu Subuh..saya telefon pun awak tak angkat..
Dulu..
Setiap malam awak akan hantar SMS pada saya..walaupun takde pape nak disembangkan..Rindu katenya..
Sekarang..
Sehari pun belum tentu awak akan SMS..SMS pun bila nak tido jek.."Gudnite"..
Dulu..
Awak selalu tunggu saya sebelom pegi kelas..nak ajak pegi kelas sama-sama..
Sekarang..
Susah nak nampak kelibat awak..bila saya tanya, awak cakap dah sampai ke kelas..
Dulu..
Setiap kali keluar sama-sama..awak mesti bagi saya cokelat..tak kisah la yang murah atau yang mahal..
Sekarang..
Nak ajak keluar pun susah..bukan kata cokelat..gula-gula getah pun awak susah nak bagi..
Dulu..
Awak beria-ria nak sama pakai baju dengan saya..Nak nampak ade chemistry!!
Sekarang..
Nampak jek baju sama..awak sanggup balik pegi tukar baju lain..
Dulu..
Awak selalu wish bufday saya..kadang-kadang awak nyanyikan lagu..Best, walaupun suara awak tak sedap..saya setia mendengar..
Sekarang..
Kawan-kawan saya saja yang wish..nak tunggu awak..kempunan lah jawabnye..
Dulu..
Awak selalu protect saya bila saya kena buli atau kena kacau dengan orang lain..Sanggup buat apa saja..
Sekarang..
Bila saya dibuli atau dikacau..Awak tengok je dari jauh, kadang-kadang awak gelakkan sama..
Dulu..
Awak lah pendengar setia saya..bilamana saya sedih dan takde tempat mengadu..awak lah yang pinjamkan telinga..
Sekarang..
Awak dah taknak dengar cerita saya..bila saya sedih..saya cerita dengan kucing jek..kucing tau ape?
Dulu..
Bila saya merajuk..awak lah yang memujuk dan datang mengumbirakan hati ni..
Sekarang..
Bila saya merajuk..dah takde siapa akan memujuk..bawalah diri nie jauh..diri sendiri yang pujuk..
Dulu..
Awak selalu bersama saya..di sisi saya walau susah atau senang..itu janji awak pada saya..
Sekarang..
Mana awak??mana awak??...Saya sunyi.......p/s : susah sebenarnya nak melupakan sesuatu yang indah...
saya ada kat sini...
ReplyDeletehuhuu.. setuju. susa nk lupa suatu yg indah.. huuuuu susah juga nak lupakan benda pahit. =(
sedihnye~
ReplyDelete=,= mmg susah nk lupa sesuatu yg indah..yg pahit apth lg~
bagus la weh,aku suke entri ang.ni ikut pengalaman sendiri ke?
ReplyDeletecdey plak bce ni cik nabiel..huu~..isk..
ReplyDeletebetol, susah sgt -_-'
ReplyDeleteko suke en wat entry sadis cney..tapi aku suker!!!
ReplyDeleteit makes me thinking and crying while thinking..
arghhhhh..xcool plak aq nanges..*_*
arghh...mmg pon ssh...
ReplyDeletebnci sgt klu bnde ni jd...
tp 2 la realiti...
sedih pulak bila baca.. apakan daya bila org da lupa, kita yang ingat ni jela yang dok menahan rasa huk3
ReplyDeleteteringat lagu erra fazira : yang terindah itu hanyalah sementara. sobsss
ReplyDeleteerk.
ReplyDeletesaya di sini.
angkat tangan, lambai2..
awk nmpk?
biasa la tu. adat berkawan kan. relax jee. chill k. :)
ReplyDeletehukhukhuk T.T
ReplyDeletemmg la. yg indah tu la jadi plg pahit nnt T.T
susah nak lupakan yg indah...dan susah juga nak lupakan yg pahit...apa pun hidup mesti diteruskan...tiru mcm saya... (cewah mcm lagu plak)
ReplyDeletesuke ! ade part yg kene dgn idop sye ..
ReplyDeletehuhu..
ReplyDeletesedih kan kalau jadi kat diri kita.
hmm..
pepun lifes must go on kan.
kawna biar beribu k.
jgn sorang tu je kawan. kalo tak susah la kan.